Het donkere hoekje.

Het donkere plekje van het schoolplein, de zon schijnt hier eigenlijk nooit, het is niet geweldig te zien maar wel te zien waardoor illegale activiteiten, als die al plaatsvinden, hier niet plaatsvinden. Hier zitten vaak mensen die even wat rust zoeken. Of verkoeling op een hete zomerdag. Het verschilt eigenlijk wel een beetje, er staat een geplante boom en twee bankjes aan beide kanten ervan die dan perfect in een hoek staan. Het enige spijtige eraan is, is dat als het regent je waarschijnlijk het natst wordt voordat je binnen bent.

Personen: 5-7

Met moeite wurmde Damian zich tussen de laatste leerlingen door en beet op zijn bodemlip om niet te flippen. Het was echt niet makkelijk voor een autist op een school met zoveel leerlingen, maar hij was er alle jaren al heelhuids vanaf gekomen, dus moest het nu ook lukken, toch? Met een zucht van opluchting liet hij zich op een van de bankjes vallen en speelde met de dolk die hij altijd bij zich had in geval van nood. Zijn zwaard lag nog op zijn kamer, hopelijk liet Rabb het gewoon staan waar dat het stond, anders zou Damian beginnen te hyperventileren. Hij keek voor zich naar de grote masse leerlingen en een rilling trok over zijn rug toen de gedachte dat hij daar elke dag langs moest door zijn hoofd spookte. Met trillende vingers stopte hij de oortjes van zijn i-pod in zijn oren en sloot zijn ogen.

"Sorry, sorry." Dat was wat je vooral uit de mond van het meisje hoorde. Met haar ogen op de grond gericht liep ze naar buiten. Ze zag dat er iemand zat bij het plekje waar ze meestal ook zat maar ze zou wel op de andere bank gaan zitten. Zacht liep ze erheen, ging op de andere bank zitten en zette haar tas naast zich. Ze opende het boek dat ze in haar handen gehad had en bladerde erdoor heen. Ophelia beet op haar lip. De mensen hier maakte haar nerveus, maar ze moest er gewoon nog aan wennen wist ze. Het enige waar ze nu op hoopte was dat ze nu niet zo gepest werd als vorig jaar. Omdat ze anders was dan anderen, haar dagen doorbracht in de bibliotheek. Lezend over dingen die anderen niet wisten. Allerlei soorten van het Fatal Verse uit haar hoofd leren het was gewoon echt haar ding.

Damian volgde het meisje, dat hij herkende als het meisje dat hij de eerste dag had ontmoet, met zijn ogen terwijl ze op de andere bank ging zitten en een boek pakte. Zijn nieuwsgierigheid won het van zijn normale doen en zachtjes schoof hij op tot dat hij kan zien wat ze aan het lezen was. Een frons verscheen in zijn voorhoofd toen hij merkte dat er allemaal bijbelteksten in stonden. Zo van die Fatal verzen die Aria's gebruiken. "Hoe kan je dat allemaal onthouden?" vroeg hij waarna zijn lippen zachtjes bewogen toen hij een van de bijbelteksten in zichzelf herhaalde. Bij elke regel werd de frons in zijn voorhoofd dieper en vroeg hij zich serieus af hoe al die leerlingen dat deden.

Geconcentreerd las ze de teksten. Ze lette niet echt op de jongen, die ze al wel herkend had. Tot hij haar iets vroeg. "Geen idee.." Mompelde ze zacht terug. "Ik onthoud ontzettend veel, maar ik heb geen idee hoe.." zei ze tegen hem. Ophelia deed haar bril even goed, ondanks dat hij niet altijd verkeerd zat. Het was een simpele gewoonte geworden. Nu probeerde ze heel hard zijn naam te herinneren en al snel wist ze deze weer.. Damian. Hij had zich aan haar voorgesteld. Ophelia keek naar het boek. Ze was en bleef toch echt vreselijk verlegen, tja, wat daar aan te doen was wist niemand want ze zou er maar wat graag iets aan doen.

Met een serieus gezicht en verdiept in haar boeken over Demonen uitdrijven en vernietigen. Haar wenkbrauwen stonden gefronsd. Ze was bij een erg i gewikkelde methode om demonen te doden door middel van de bijbel en andere wapens. Deze wapens konden vanalles zijn. Emily ging al lezende zitten in de donkere hoek van het schoolplein.

Eric was zo iemand dat geen flauw idee had waar hij moest zijn, en vooral bij wíe; Zodoende zwierf Eric eenzaam en hulpeloos -Ahum- over het schoolplein. Niet bepaald veel aan het doen, laat staan iets nuttigs. Afgezien van ademen natuurlijk, maar hoe dan ook. Niet veel nuttigs dus, en wonder bij wonder verveelde Eric zich dus ook. Zo heel veel mensen waren er niet op het schoolplein, hoewel een enkeling wel bestond hier. Zoals een donkerharig meisje dat eruit zag alsof haar leven gered zou worden door het boek te lezen.

Emily beet op de binnenkant van haar wang, haar wenkbrauwen kwamen nu geheel bij elkaar. Emily was zo ontzettend geconcentreerd dat ze niet voelde dat ze haar wang kapot beet. Het bloed sijpelde langzaam haar mond in het ijzer drong langzaam, heel erg langzaam tot haar door.

Eric had niets beters te doen, dus besloot hij zijn sociaal netwerk verder uit te breiden. Degene die het dichtst bij was -Hij gaf toe dat hij lui was-, was dat ene meisje dat las alsof haar leven ervan af hing. Hij kon altijd proberen te weten komen waarom dat boek van haar zo interessant was. 'Hoi,'Begon Eric een conversatie. Verlegen was dat joch niet, in elk geval een eigenschap die hem ten goede kwam.

Emily werd uit haar concentratie gehaald doordat een of ander jong tegen haar begom te praten "Hoi" zei hij. Nou lekker interessant. Dus zoals Emily kon zijn als ze in een leuke bui was zei ze nijdig. " Heb je ook nog wat zinnigs te zeggen? " Ze keek de Hoi-jongen recht aan met haar dodelijke blik.