Het platte dak.

Zoals de titel al zegt is dit gedeelte van het dak plat, zeker niet minder hoog maar wel makkelijker bereikbaar en prettiger zitten of liggen zoals sommigen doen. Het is er meestal vrij rustig omdat niet alle mensen van deze hoogte houden of gewoon geen zin hebben om moeite te doen om zo hoog te gaan komen. Dat scheelt wel.. Afijn. Dat was het wel.

Personen: ? Stuk of 5-7
Regels; Het gebruikelijke.

Vermoeid zat er een meisje op het dak, haar uniform had ze aan. Haar, in haar ogen, te korte rokje streek ze telkens opnieuw glad en de bril op haar neus zakte som een beetje waarna deze weer omhoog geschoven werd. Haar tas lag naast haar en haar donkere haren hingen los langs haar bleke gezicht, zo tegen de avond aan vond ze het heerlijk om op het dak te zitten. Veel rustiger en zeker op het platte gedeelte was het makkelijk. Hier vond het meisje genaamd Ophelia haar rust meestal. Zo nu ook weer.

Rabb klom langzaam maar behendig het dak op. daar was het altijd zo rust gevend, iets wat hij wel nodig had als hij in slaap wilde komen zonder nachtmerrie´s die hem toch al een langere tijd plaagden. En hij trekt zich op en ziet op het platte dag een meisje zitten. dat was een van die 2 meisjes van vanmorgen. Maar zo te zien gelukkig niet die vergen. Maar die stilleren. Nu hij op het dak was ging hij ook zitten maar hij zei niks. Hij wilde niet altijd praten. Laatstaan mensen toe laten door zijn muur.

Er was iemand op het dak geklommen, waardoor het meisje haar blik van de lucht afwendde. Het was de jongen die tegen het andere meisje vanmorgen aangelopen had. Hij praatte niet, dus noch deed zij dat. Ophelia was een beetje te verlegen ofwel contactgestoord. Ze maakte moeilijk contact met mensen en deed dit dan ook niet graag. Vandaar dat ze niets tegen de jongen zei. Ze bekeek hem alleen maar even en zelfs dat was kort..

Rabb keek even naar het meisje en hij merkte tot ze erg verlegen en terug getrokken was. En hij haalde zijn blik los van haar en keek naar de lucht dielangzaam oranje rood aant kleuren was. En hij dacht na over de nacht die komen ging misschien moest hij een slaap pilletje pakken. Dat deed hij heel soms wel eens. Hij zuchte eens diep toen die gedachte speelde en hij keek vanuit zijn ooghoeken naar het meisje. Ze leek hem wel aardig misschien moest hij wat zeggen. Ze leek niet zoon gemeen tiep dat je alleenmaar gebruikte. 'mooi die avond kleuren he.' Zegt hij dan zachtjes

Ophelia keek naar de lucht, soms met gesloten ogen en soms met geopende. Tot de jongen ineens wat tegen haar zij. Ze beet op haar lip en knikte. 'Ja, het is echt prachtig.' zei ze zacht terug. 'Ik kijk er graag naar.' bekende ze eerlijk. Ophelia keek even naar de jongen en bloosde weer van verlegenheid. Ze kon geen contact maken met mensen.. Niet goed.

Rabb luisterde naar het meisje en glimlachte. 'jah ik kijk er ook graag naar, ' geeft hij dan ook toe. En hij voelde zich rustig bij haar op een of andere manier. En hij vouwde zijn handen achter zijn hoofd en hij ging liggen en keek met zijn ogen naar de lucht en hij glimlachte tevreden. En na een tijdje sloot hij langzaam zijn ogen en zijn ademhaling was rustig en gecontroleert

Ophelia knikte en keek naar de jongen. Hij was gaan liggen, sloot zelfs na een tijdje zijn ogen en keek naar hem terwijl hij voor haar gevoel langzaam in slaap viel. Ze bleef naar hem kijken en beet op haar lip. Ze zou hem maar niet wakker maken en gewoon blijven zitten. Hetwas ookl zoiets vreemds om hem hier zo achter te laten.

Rabb had niet door tot hij inslaap begon te vallen, laat staan tot hij door had tot het onbeleeft was om bij iemands bijzijn in slaap te vallen. Maar hij was ook zo moe door zijn slape lozen nachten. Die stomme nachtmerrie's. En hij sliep rustig maar hoe langer hij sliep hoe onrustiger hij begon te wordn in ademhaling. Maar ook in zijn lichaam begon ook onrustig te worden. Hij begon te draaien en bewegingen met zijn armen te maken. Maar dan schrikt hij wakker. Ondans dat hij hoogstens een halfuurtje of zo had geslapen.

Ophelia had hem rustig slapen en bleef bij hem zitten. Ze lette op hem en merkte dat hij wilder begon te bewegen ze kroop naar hem toe en keek naar hoe hij bewoog en probeerde hem zacht rustig te maken met woorden maar zag dat hij wakker schrok. 'Hee, gaat het een beetje? Heb je vaker nachtmerries?' vroeg ze hem zacht en ze keek in zijn ogen.

Rabb keek het meisje geschrokken aan en zijn borst ging snel op en neer. Hij vond het vervelend als iemand merkte tot hij nachtmerrie´s had maar dit was nog een lichte vorm geweest. En in zijn ogen was duidelijk wat angst te zien. Maar daar maakte snel een rebelse blik voor plaats. ´Jah het gaat.´Zegt hij zacht en afstandelijk. en hij keek het meisje aan en zag haar ogen.´Ik heb die wel eens´Zegt hij maar hij zei maar niet tot hij ze bijna iedere nacht had. en hij stond op en deed zijn handen in zijn zakken en keek uit over de hemel. en over de stad. ´Wil je dit tegen niemand zeggen.´Vraag hij dan heel zacht maar toch hoorbaar.

Ophelia keek naar de jongen en schoof naar achteren. Ze bleef zitten terwijl hij opstond. 'Nee, ik zal niets zeggen. Ik ken toch geen mensen tegen wie ik het zou kunnen zeggen dus daar hoef je niet bang voor te zijn.' zei ze rustig ze keek naar de grond, verlegen als ze was. Ze schoof haar bril even goed.

Rabb keen het meisje aan over zijn schouder. hij zag tot ze verlegen was en vond het wel sneu voor hij, geen vrienden hebben was erg eentje was meestl meer dan genoeg dat wist hij ook. En na haar woorden liep hij naar haar toe en knielde bij haar neer en hij glimlachte warm naar haar. Iets dat hij niet snel deed bij mensen. Maar hij voelde tot hij dit meisje kon vertrouwen.´Ik ben Rabb. Nu ken je hier wel iemand om mee te praten.´Zegt hij tegen haar en dan heild hij zijn hoofd wat schuin. ´Dus je kunt altijd bij mij terecht.´Zegt hij tegen haar. `en toch bedankt tot je tegen niemand iets zegt´Zegt hij dan tegen haar.

Ineens knielde de jongen bij haar neer. Hij glimlachte warm, vriendelijk, wat haar het gevoel gaf dat hij te vertrouwen gaf maar toch was ze nog altijd verlegen. "Ophelia Lockhart, aangenaam." zei ze zacht terug. Ze keek een beetje omhoog waardoor ze in zijn ogen keek en kort slikte ze even. Hoe ze hierop moest reageren wist ze niet precies waardoor ze nog wat bloosde en opnieuw op haar lip beet. "Dankje, en het is geen probleem."zei ze toch uiteindelijk zachtjes tegen hem. Ophelia vond het lastig om met mensen om te gaan, gewoon omdat ze zo vreselijk verlegen was.

Rabb keek ophelia aan ze had vriendelijke ogen ook zag hij. Maar hij bleef ook zien hij verlegen ze was. Maar dat vond hij niet erg. 'niu ik ga maar eens het word al donker.' Antwoord hij tegen haar en hij schonk haar nog een lichte glimlach waarna hij naar de rand liep en langzawm naar beneden klimt. Hij vond het fijn tot hij een vriend voor ophelia was geworden.

Topic uit