De bibliotheek.

"Ik zal hem toch niet meer terug vinden. Hij is al.zo lang verdwenen en niemand heeft ooit ook maar iets van hem gehoord. Ik kan het misschien beter opgeven." Zei Emily. Ze begon weer in een van haar depressies te raken. En om de een of andere reden gingen die altijd over Gabriel. " Een broertje hebben is geweldig, zolang je hem niet zelf de dood ij.hebt gejaagd." Ophelia was eerlijk en nu Emily zelf ook. Heel erg eerlijk. Deze gedachten had ze nog nooit eerder uitgesproken.

'Geef het niet op Emily. Ik weet zeker dat je hem wel vindt.' zei Ophelia zacht tegen Emily. Ze streek liefjes over diens rug. 'Ik weet dat het wel goed komt. Mensen kunnen moeilijk bericht geven als ze hem niet kennen. Dat komt echt wel goed' Emily gerust stellen was nu de eerste prioriteit van Ophelia.

"Hij is gewoon al zo vreselijk lang weg. " Terwijl Emily dit zei stokte haar stem en opnieuw schoten de tranen in haar ogen. Boos veegde ze ze opnieuw weg. "Hij was nog zo vreselijk klein! Hoe kan een 4jarig jongetje ooit hebben kunnen overleven?!?" Emily' s gezicht betrok en haar stem sloeg over.

-----
Oke dit is echt super slecht geschreven -.-"

Ophelia pakte de handen van Emily vast en keek er naar. "Maar hij is ook opgegroeid nu. Wie weet heeft hij het overleefd. Je moet de moed niet opgeven Emily. Waarom doe je dan al deze moeite? Omdat je hoopt dat je broertje nog steeds leeft. Laat die hoop leven. Hij hefet het nodig." zei Ophelia zacht tegen het meisje dat het er overduidelijk erg moeilijk mee had.

"Ik ben altijd blijven vechtwn voor Gabriel. Dat klopt." Gaf Emily toe en ze glimlachte waterig naar Ophelia. Het was prettig om iemand te hebben die ze in vertrouwen kon nemen. Waarvan ze om de een of andere reden aan voelde dat ze Emily's geheimen niet zou doorvertellen.

Ophelia glimlachte een beetje. "Dan is nu toch niet het moment om op te geven? Ik zal je helpen zoeken naar boeken en verdere informatie voor zover ik kan. Maar je moet niet opgeven. Oké?" Sprak Ophelia tegen Emily, ze wilde haar maar wat graag helpen waar ze kon als het meisje zo'n mooi doel had. Ophelia veegde voorzichtig een beetje de tranen weg en glimlachte.

"Dank je. Je weet echt veel. En je weet hoer ook precies de weg volgens mij. " Zei Emily en ze veegde de laatste restjes traan weg. Nu moest ze weer sterk zijn. "Hoe heb je dat in zo'n korte tijd geleerd? " Vtoeg Emily oprecht verbaasd.

Ophelia glimlachte en keek naar Emily. Die haar iets vroeg. "Ik onthoud praktisch alles wat ik een of twee keer gezien heb. Aangezien dit mijn tweede jaar is ken ik eigenlijk alles waar ik ooit gekomen ben de weg." zei Ophelia rustig. Ze keek even naar de boeken, alles hier had ze wel een keer gezien, misschien was het daarom het beste voor haar om Aria te worden..

"Dat is echt handig. Soms wou ik dat ik dat ook had." Zei Emily en ze keek naar de boeken voor haar. "Maar ik ben aan de andere kant ook blij dat ik het niet heb." Zei ze met de gedachte aan de laatste keer dat ze haar ouders had gezien. "Is het vervelend voor je? " vroeg Emily belangstellend.

Ophelia keek even voor zich uit. "Soms vind ik het erg lastig, als er nare dingen gebeuren onthoud ik alles en ik kan het ook gewoon niet vergeten. Waardoor ik wel eens last heb van nachtmerries. Maar het is soms ook heel prettig. Het heeft zo z'n voor- en nadelen." Zei Ophelia rustig en ze keek weer naar Emily.

"Dat dacht ik al. Dat heeft eigenlijk alles wel denk ik." Emily dacht aan haar eigen houdinf. Dat was zo'n voorbeeld. Ze deed erg afstandelijk. Zo zorgde ze ervoor dat ze niet werd lastig gevallen door mensne, maar ook dat ze geen vrienden had. Voor- en nadelen. Net zoals Ophelia had gezegd.

Ophelia knikte. "Ja, eigenlijk wel. Alleen bij sommige dingen overheerst het een meer dan het ander." zei Ophelia glimlachend en ze keek naar Emily. "Ik ben blij dat ik je heb leren kennen Emily, eerlijk waar." Ja, ze was er echt blij mee. Dat ze iemand kende die ook gewoon normaal was in haar ogen en haar niet heel vreemd aan keek.

"Ik ook dat ik jou heb leren kennen. Dat ik de moeite heb genomen om je in vertrouwen te nemen." Emily glimlachte onzeker. " Normaal vertrouw im niemand dus het is een grote eer." Emily had het vrij snel afgeleerd mensen te vertrouwen. Heel erg snel. Twee keer de fout in gaan was genoeg.

"Ik vind het ook een hele eer dat ik vertrouwd wordt." zei Ophelia glimlachend en ze keek naar Emily. "Ik zal niets tegen ook maar iemand zeggen, je geheim is veilig bij mij." zei ze eerlijk. Het was nu het zoveelste geheim dat ze droeg, door de jaren heen maar nooit had ze ook maar iets losgelaten over een enkele ervan.

"Gelukkig. Dan heb ik je goed ingeschat." Zei Emily en ze grijnsde naar Ophelia. Ze keek naar het boek voor haar. Op de een of andere manier had ze geen zin meer om verder te lezen. Ze klapte de boeken dicht en stopte ze in haar tas. "Weet je nog meer boeken waar goede methodes in staan om demonen uit te roeien? " vroeg Emily.

Ophelia keek even rond en knikte. "Kom, ik heb wel een aantal goede boeken maar ze, de bibliothecaresse mag niet zien dat jij ze hebt." zei Ophelia ztegen Emily. Ze stond op en liep verder naar achteren tussen de boekenkasten door, richting de duistere secties, waar ze ook wel eens boeken vandaan haalde.

Emily grijnsde. Ze had al vreselijk vaak boeken meegenomen uit de bieb maar nooit terug gebracht. Zelf verzekerd als altijd liep ze achter Ophelia aan. In dit deel van de bieb was ze nog nooit geweest. Toeb ze hier haar eerste jaar zat was deze afdeling voor velen verboden terrein geweest. Slechts enkelen mochten hoer toen al heen om boeken te zoeken voor projecteb.

Ophelia klom op de trap die daar stond en schoof met de vingers langs de boeken. Ze pakte er drie en klom weer naar beneden. "Ik denk dat je met deze drie een heel eind op weg komt." zei Ophelia glimlachend tegen Emily. Ze kende vrijwel alles hier in de bibliotheek en hing hier dan ook vaak rond. Om mensen te helpen of gewoon voor zichzelf.

Emily pakte de boeken aan en glimlachte dankbaar. Daarna gleden ook deze boeken in Emily's tas. "Dank je ik denk dat ik hier bog wel even zoet mee ben." Zei Emily en ze grijnsde breed. Emily las snel, maar nu had ze 5 boeken om zich mee zoet te houden. Dat moest toch wel minstens een week leesvoer zijn.

Ophelia glimlachte. "Mooizo, en als je iets niet kan vinden wees dan niet bang me op te zoeken. Ik ken de bibliotheek haast uit mijn hoofd." zei ze glimlachend. Ophelia wilde weer een andere richting op lopen maar struikelde over het pootje van de trap waardoor ze ongebalanceerd een paar passen liep en uiteindelijk op haar knieën viel. Ze werd gek van haar eigen klunzigheid en deed haar bril weer even goed.

"Dat lukt vast wel." Zei Emily met een grijns. Haar gezicht stond plors geschrokken toen ze Ophelia zag struikelen. Ze gooide haar tas op de grond. Zich er niet om bekommerend dat er kostbare boeken in zaten. "Gaat het? " vroeg Emily bezorgd.

Ophelia stond een beetje wankelend weer op en keek naar Emily. "Jawel, het gebeurd zo vaak.. Ik ben echt vreselijk klunzig en chaotisch." zei Ophelia en kort gaf ze Emily even een knuffel. "Toch bedankt voor het vragen." Ophelia wist niet waarom maar ze had het even nodig, en ze was blij dat ze Emily als vriendin had.

Emily schrok eerst even van de knuffel. Dit was heel erg dichtbij voor haar. Meestal liet ze mensen echt niet zo dichtbij komen. Toch besloot Emily om terug te knuffelen. Ophelia was een vriendin. Daar moest ze maar aan denken. "Gelukkig heb je je geen pijn gedaan." Zei Emily.

Ophelia liet Emily weer los en bloosde even. "Dat gebeurd gelukkig niet zo vaak." zei ze, Ophelia was niet iemand die gelijk lichamelijk contact zocht, daarom dat ze nu wel redelijk verlegen werd van haar actie, maar ze vond het niet erg. Ze kwam er heus wel weer overheen. Best makkelijk eigenlijk

Emily glimlachte. Bij mij ook niet." Zei ze en ze lachte zachtjes. Emily stond weer op en stak haar hand uit om Ophelia omhoog te helpen. " Welke kamer izt jij eigeblijk? " vroeg Emily. Ze wist nog niet wie haar kamergenote was. Ze had haar nog niet ontmoet.