Het nieuwe schooljaar! ~ Openingstopic

Tien stappen vooruit, kwartslag naar recht en twintig stappen vooruit. Straat oversteken, alleen de witte strepen raken. Op zijn gemak slenterde Damian het schoolplein op. Hij kwam vorig jaar al telaat zodat hij de helft van het gezever van Mephisto, twee jaar geleden net hetzelfde, dus waarom dit jaar ook niet? Hij liet zijn rode ogen over het speelplein glijden en balde zijn handen tot vuisten. Het speelplein stond vol met leerlingen, ook dit jaar werd het weer een drukke boel. Even liet hij zijn hand door zijn rode haren gaan. Rode haren, rode ogen. Toevallig, niet? Voor de tweede keer liet de jongen zijn blik over de leerlingen gaan. Na een diepe zucht stak hij zijn handen in de zakken van zijn zwarte broek en liep verder. Sommige eerstejaars wezen naar hem en begonnen met een grijns op hun gezicht te fluisteren. Waarschijnlijk vonden ze het grappig dat het zo moeilijk voor hem was om zich in de masse te begeven. Een paar ouderejaars keken even om, maar hielden hun mond. Een wijs besluit, want in het verleden had Damian diegene die hem uitlachte uitgedaagd in een gevecht. Na afloop moesten de meeste leerlingen die de uitdaging geaccepteerd hadden naar de ziekenboeg worden gebracht. Her en der lagen cupcakes verspreid, waarschijnlijk weer zo'n trucje van Mephisto. Een scheve grijns verscheen op zijn gezicht toen hij eraan dacht hoeveel mensen zo'n ding wel niet tegen hun gezicht hadden gekregen. Zijn aandacht werd getrokken toen hij een meisje hoorde snauwen. Blijkbaar was de jongen die erbij stond tegen haar gelopen. "Je moet gewoon uit je doppen kijken." de grijns was van zijn gezicht verdwenen terwijl hij naar het groepje toe liep. "Hij heeft zich toch geëxcuseerd? Maak er niet zo'n drama over."

candle nam nog een slok wijn, hij was na het voorstellen direct weg gelopen en had de 'kinderen' verbaast achter gelaten. hij slenterde nu rond de menigte mensen. toen hoorde hij geruzie. hij keek en zag dat er een meisje tegen een jongen tekeer ging en dat een andere jongen zich er mee ging bemoeien. de jongen met vuur rood haar kende hij, dat was damian...een van zijn beste leerlingen, jammer dat hij sociaal niet zo sterk was...maar hij had een of andere ziekte dat leek op een groente...broccoly ofzo....hij haalde zijn schouders op...leunde tegen een boom, nam nog een slok wijn en bekeek het schouwspel.

Rabb zijn houding veranderde meteen na de uitbrander van het meisje. En hij ging met een arogant/en rebelse houding staan. ' sorry ik zal ook eens beleeft doen.' Sist hij tegen haar en hoorde wat de andere jongen zei. Hij was het met hem eens. Normaal bood hij nooit zijn excuses aan. En nu deed hij eens een keer hoe het hoorde. Kreeg hij gewoon weg stank voor dank. 'je krijgt ooit nog wel wat je toebehoort feeks.' Sist hij nu killer tegen haar. Daarom liet hij nooit snel mensen toe door zijn muur rond zich. Je wist nooit. Maar dan ook nooit wie je voor je had staan. Daarom heild hij de mensen die hij nog niet vertrouwde zo veel mogelijk weg bij hem zelf. En hij deed zijn handen in zijn zakken en begon weg te lopen.

Mephisto grijnsde toen de leerlingen werden ondergeregend met cupcakes maar verontschuldigde zich niet ervoor. Cupcakes waren heerlijk en hij beschouwde dit als een beloning voor het opdagen bij de fontein. Vorig jaar waren er bedroevend weinig mensen geweest omdat bijna niemand Mephisto serieus nam. Niet erg gek.
Hij bleef stabiel op de fontein staan en liet zijn paraplu met een roze stofwolk terug in zijn wandelstok veranderen. Hij keek even naar de verbaasde of kwade gezichten van de leerlingen, sinds sommigen het niet erg op prijs stelden om een cupcake tegen hun hoofd te krijgen. Ook was zijn sprong van het balkon nogal gevaarlijk maar wat kon er mis gaan? Helemaal niks uiteraard en als er al iets mis was gegaan zou hij nog steeds zeggen ''The show must go on!''.
'Ongetwijfeld hebben jullie allemaal talent voor de kunst van het Exorcisme, anders zouden jullie niet aangenomen zijn. Maar verwacht niet dat je vriendjes hier allemaal zullen blijven. Sommigen zullen het in hun broek doen van angst en de eerste de beste trein naar huis nemen. Zo makkelijk is het om te vluchten, dus studeer hard, mijn lievertjes en maak jullie schoolhoofd blij! Succes op deze prestigieuze school!' Na nog een keer confetti te hebben gestrooid maakte Mephisto een sprongetje in de lucht en verdween in een roze stofwolk die de geur van snoep achterliet en langzaam vervaagde.

Ophelia keek op toen het meisje naast haar iets minder aardigs naar een jongen die kennelijk tegen haar aan gebotst was snauwde. Ineens was de iets mindere verlegen Ophelia weer verdwenen. Ze beet op haar onderlip en proefde de ijzeren smaak van bloed toen er nog iemand bij kwam. Ze kon niet goed tegen die heisa en keek naar het meisje. Ze keek kort naar de jongens en vervolgens weer naar haar voeten omdat ze zich ongemakkelijk voelde. Ophelia wist niet hoe ze hierop moest reageren maar ze wilde al helemaal niet dat er een ruzie ontstond.. Maar hoe ze dat moest voorkomen? Ze had geen idee. Nog altijd beet ze op haar lip en keek naar de drie mensen.

Emily zette haar handen in haar zij en keek de jongen die tegen haar aan was gebotst brutaal aan. "En wat mag at dan wel niet zijn wat ik verdien?"Vroeg ze uitdagend Emily was benieuwd naar de reactie. Ze merkte dat er vrijwel meteen andere leerlingen op hun af kwamen. Pffff wat vreselijk irritant dat iedereen zich altijd overal mee moest bemoeien. Van het meisje met de bril kreeg ze ook al niet veel aanmoediging. Lekker.

Lj keek achterom en zijn blik was alles behalve vriendelijk.´Dat ga ik je niet zeggen...Anders is het geen leer meer voor je.´ Zegt hij wat aanvallent en keerde haar weer de rug toe, Hij was een jonge die snel vocht en zich nergens aan heild. Maar dat nam niet weg tot hij een bepaalde eer had. Hij zou bij een jonge misschien al geslagen hebben. Maar een jonge een meisje slaan dat hoorde niet en dat deed hij dan ook weer niet. En hij was niet een bangerik die hulp ging vragen en hij liep rustig verder.

"Poeh, dat is echt het beste argument ooit wat ik heb gehoord, maar niet heus." Riep Emily de jongen honend na. Wat een sukkel. Als je dan ging dreigen, maak dan ook je dreigement af en ZEG wat je bedoelt. Achteloos draaide Emily met haar ogen en ze keek weer om. Kijkend waar Mephisto was kwam ze erachter dat hij was verdwenen.
Ach ja. wat maakt het uit.

Lj hoorde wat het meisje zei maar hij wijgerde er verder op in te gaan. dit was pas de eerste schooldag en hij wilde niet meteen al straf hebben, en hij besloot terug te gaan naar de kamer dan kon hij nog even slapen en hij ging van het schoolplein de school in, en dan zo in een weg door na zijn kamer.

Damian slaakte een zucht toen ze hem niet eens zagen staan of deden alsof ze hem niet zagen. Hij wilde zich al omdraaien toen hij het meisje met de bril ongemakelijk naar haar voeten zag staren. Hij liet de twee voor wat het was en ging naast het meisje stran. "Alles goed?" vroeg hij terwijl hij zijn ogen voor de derde keer over de leerlingenmassa liet gaan. Dit gaat weer een leuk jaar worden. Een kleine zucht ontsnapte uit zijn mond, maar zijn mondhoeken krulden omhoog toen hij Cendurill-Sensei zag staan. Hij maakte een lichte revance en wende zich terug tot het meisje. "Damian Springs, aangenaam." Hij glimlachte lichtjes naar het meisje, maar stak zijn hand niet uit. Damian probeerde zo weinig mogelijk mensen aan te raken, omdat hij dan waarschijnlijk zal flippen.

candle had damian zien kijken en grijnsde...hij is nieuwe vrienden aan het maken...of vriendinnen...grinnikend wende hij zijn blik af en wandelde rustig righting zijn kamer, terwijl hij de rest van zijn wijn op dronk.

Ophelia beet op haar lip toen ze merkte dat een jongen zich tot haar keerde. "Ja.. Jawel.." Kwam er moeizaam uit toen hij haar vroeg of alles goed was. Contact met mensen? Nee, dat was niet echt voor Ophelia weggelegd. De jongen stelde zich voor. "Ophelia Lockhart, aangenaam." Antwoordde ze terug, een klein glimlachje wist te verschijnen maar meer kon ze niet. Tja, ze was al blij dat hij haar geen had gaf. Ze vond het niet prettig als mensen dat deden, waarom wist ze niet. Geen prettig gevoel misschien. Haar ogen keken vanonder haar bril weer naar de jongen.

Emily wende zich weer naar het gebrilde meisje naast haar. Ze wou net wat zeggen over de verdwijning an Mephisto toen de rood harige jongen die ze net wel had zien aankomen begon te praten. Hij stelde zich voor als Drew. Emily staarde weer voor zich uit. Zonder iets te zeggen. Ze wou eerst luisteren wat Drew te vertellen had voor ze zelf haar naam zou zeggen. En zo te merken had Drew het tegen het gebrile meisje. Die stelde zich voor als Ophelia. Nou dan wist Emily dat ook weer. Geintereseerd beef Emily luisteren.