De bibliotheek.

Een prachtig grote ruimte, een verdieping nog boven de begane grond waar je op staat. Prachtige rijen boeken in eikenhouten kasten. Tafels om de zoveel tijd waar je kunt zitten om te leren. Je bent er altijd welkom zolang je rustig bent en je aan de regels houd van de bibliothecaresse. Er zijn een aantal ramen aan een kant van het 'lokaal'. Er is maar een sectie die voor de gevorderde leerlingen is of leerlingen met toestemming van een leerkracht die daar iets moeten halen. Verder moet je het niet wagen er te komen want dan mag je er voor de rest van het jaar niet meer komen. Eigenlijk is over elk onderwerp wel een boek te vinden. Van de geschiedenis, tot ideeën over de toekomst, tot boeken over demonenbestrijding. Alles is er te vinden.

Personen: Niet teveel
Regels: De gebruikelijke in een schoolbibliotheek.

(DIT IS GEMAAKT MET TOESTEMMING VAN EMMA.)

WAHAHA XD DAT LAATSTE XD
----------

Emily liep met een kort knikje naar de bibliotecaresse naar een grote tafel die tussen de imense boeken kasten in stond. Ze haalde een enorm boek uit haar tas met de titel : "Demonen En Hoe Ze Te Doden" Ze sloeg het open op d bladzijde waar ze was gebleven en begon te lezen. Eindelijk was ze bij een lekker gruwelijk hoofdstuk aangekomen.

Rustig en zachtjes liep ze rond, zoekend naar boeken. Waarover wist ze nog niet, afijn, ze wilde gewoon wat lezen en iets nieuws leren. Ophelia was gek op leren, over vanalles en nog wat je kon het haar allemaal laten doen. Ze onthield ook bijna alles, haar enige probleem was dat ze vreselijk chaotisch was en soms ook zeer verstrooid. Oh en bovenal klunzig maar dat maakte haar alleen maar schattiger..

Emily kauwde op haar wang en trok een nogal hilarisch gezicht (fronsend en al) terwijl ze een ingewikkelde methode las over hoe je het best een demon op een meest pijnlijke manier kon vermoorden. En dan pijnlijk voor de Demon. Emily was al erg jong bezig geweest om zoveel mogelijk van Demons te weten te komen, ooit was Emily een lief onschuldig meisje geweest, maar alles was veranderd door wat er met haar ouders was gebeurd.

Ophelia keek even op toen ze een bekend gezicht zag, rustig liep ze achter het meisje langs naar een volgend gangpad en keek naar wat ze las. Waarom ze het deed wist ze niet maar ze klom even op de trap, liet haar vinger langs de kaften gaan en pakte een boek ertussen uit. Ophelia klom weer van de trap af en liep terug naar het meisje. "Misschien helpt deze je ook een beetje op weg." zei ze zacht. Waarna ze aanstalten maakte om weer door te gaan met zoeken.

Emily keek geschrokken op toen een meisjes stem haar uit haar concentratie bracht. Ze keek om en tot haar verbazing stond daar het meisje waar ze heel kort mee had gepraar tijdens de ontmoeting met Mephisto. Als Emily het zich goed herrinerde heette ze Ophelia. "Dank je, jou naam was toch Ophelia? Of heb ik het mis? ." Vroeg Emily in een poging om aardig te zijn.

Ophelia draaide zich weer naar het meisje toe. "Dat klopt ja. Ophelia Lockhart." Antwoordde Ophelia vriendelijk. Ze bleef staan en keek naar het meisje dat daar zo zat. Vragen waarom het meisje zo geïnteresseerd was in demoondodende boeken deed ze niet. Het waren haar zaken niet maar hulp was voor iedereen handig nietwaar? Ophelia beet even op haar onderlip, een oudere gewoonte die ze maar moeilijk afleerde, en keek naar de grond.

"Oke dan had ik het dus toch goed gehoord" Zei Emily en ze glimlachte bemoedigend. " mijn naam is Emily, Emily Chara." Stelde Emily zich voor. "Ik stond naast je tijdens de opening van dit schooljaar. Misschien weet je dat nog " vroeg Emily vriendelijk. Ophelia was een van de eerste mensen die een soort van vriendelijk deed tegen haar. Meestal werd Emily ontweken. Nou kwam dat waarschijnlijk doordat ze zelf nogal nors over komt.

"Ja.. Ja, ik herinner me alles nog. Aangenaam Emily." Antwoordde Ophelia, met dezelfde dromerige, afwezige stem die ze altijd had als er een paar herinneringen naar boven kwamen. Ze keek naar Emily en wist een soort van te glimlachen, het zag er vast heel klunzig uit. Ik kan je vertellen, dat was ze ook. Ophelia keek even naar Emily en stond nog altijd, of ze zich er prettig bij voelde, tja, dat zou niemand eigenlijk kunnen vertellen maar een stoel pakken. Het voelde zo onbeleefd in haar ogen.

Emily schoof uitnodigend de stoel naast haar naar achteren. " Ga toch zitten." Zei ze. Ophelia zag er nogal verlegen en onzeker uit. Zo was ze al bij de openingceremonia op haar over gekomen. Emily wierp een korte blik op het boek wat Ophelia had neergelegd. Het zag er interesant uit. Zo te zien wist Ophelia vele boeke n te vinden hoer.

Kort twijfelde ze nog even maar uiteindelijk ging ze toch naast Emily zitten. "Dankje." zei ze zacht. Ze zag Emily even kijken naar het boek. "Ik zag je lezen in dat boek en ik dacht, misschien is dit boek evengoed handig." zei ze zacht tegen Emily, onzeker over haar keuze. Maar afijn. Ophelia was haast onzeker over alles dus heel vreemd was het niet. Ze keek even naar de tafel en vervolgens naar Emily.

"Ja ik denk dat het me goed kan helpen. Ik zoek naar zoveel mogelijk manieren om demonen te doden." Vertelde Emily weifelend. Dat was al haar levensdoel sinds ze 6 was. Exorcist worden en zoveel mogelijk demonen elimineren. Te starten met degene die haar ouders hadden gedood en ervoor hadden gezorgt dat haar broertje spoorloos was verdwenen.

"Ah, ja, dan kan dat boek je goed helpen.." Zei Ophelia ietwat afwezig en ze deed haar bril weer even goed. "Ik ben hier alleen omdat ik goed kan leren en vrijwel alles onthoud. Vandaar dat ik het meest geschikt ben om Aria te worden. Maar afijn, ik ben te klungelig om ooit echt iets te gaan kunnen dus ik denk dat het bij studeren blijft." zei Ophelia rustig. Wat dat betrof kende ze zichzelf aardig goed.

"Als je zo goed bent in al die dingen om Aria te worden moet je er voor gan! " zei Emily bemoedigend. " Echt je hebt veel meer dingen die daarbij in je voordeel werken dan in je nadeel. " Vervolgde ze. Emily vond dat als je iets kon dat je ervoor moest gaan. Daarom had ze het goede temprament voor een Tamer. " Ik ben bezig om Tamer te worden." Het floepte ineens uit haar mond. Niet eens met de intensie om het ook daadwerkrlijk yit te spreken.

Ophelia keek naar het meisje. "Tamer.. Gaaf. Het lukt je vast. En ik zeg niet dat deze studie niet gaat lukken. Maar een echte exorcist.. Daar ben ik niet goed genoeg voor." zei Ophelia zacht. "Het is gewoon de waarheid, ik weet hoe ik ben en hoe ik ongeveer zal zijn.. De meeste Aria's zijn vele malen beter." zei Ophelia en ze glimlachte, alsof ze het ermee eens was. Het allemaal wel oké vond. Wat in werkelijkheid ook niet heel erg van haar mening verschilde.

"Als je geen goede Exorcist zou Mephisto je nooit hebben toegelaten. Dat is iets waarbij ik zeker weet dat ik Mephisto snap. Misschien zal je nooit de beste Aria worden, maar Mephisto heeft in je gezien dat je het aankunt. " Zei Emily. Ze had haar wenkbrauwen opgetrokken toen Ophelia zei dat zeniet echt een Exorcisrt zou kunnen zijn. Ophelia was zo te merken nog onzekerder dan Emily haar had ingeschat.

Ophelia lachte kort en vreugdeloos even zachtjes. "Zelfs Mephisto heeft het wel eens fout.." Mompelde Ophelia. "En de beste word ik nooit. Dat hoeft ook niet, aangezien ik dat niet verdien." Zei Ophelia nog zachter dan het eerste wat ze zei. Ze keek naar de tafel, naar de boeken. Ze leefde van boeken en eigenlijk was ze verder helemaal niets waard.

" Ja Mephisto heeft het soms fout. Een op de 100 keer." Zei Emily droog. " Maar jij bent het zeker WEL waard." Zei Emily en ze keek Ophelia streng aan. Emily was zelf vroeger ook erg onzeker geweest, maar ze had hier geleerd dat dat ze trots moest zijn op zichzelf. "Zo te merken heb je een geweldig stel hersens." Zei Emily met een blik op de boeken en naar hoe Ophelia naar de boeken om zich heen had gekeken. Alsof de boeken haar vrienden waren.

Ophelia keek van de boeken even op naar Emily. "Hersens.. Alleen maar logica uit boeken. Daar kom je ook niet ver mee. Maar het is oké voor mij. Als ik maar niet mijn hele leven lang alleen blijf. Dat ik iemand vind die wel van me houd." Mompelde Ophelia en ze keek weer voor zich uit. Die haar niet de grond in praatte of sloeg als ze iets verkeerd deed of zei. Ophelia leek het heerlijk om gewoon rustig te leven nadat ze hiermee klaar was. Ze zou toch waarschijnlijk niet van enig nut zijn.

"Hersens en Logica zijn anders erg handig." Hield Emily vol. Totdat door drong wat Ophelia daarna had gezegd. Daar verlangde Emily ook naar. Dat ze niet alleen zou eindigen. Dat ze tenminste Gabriel zou terug vinden. De tranen schoten in Emily's ogen en ze keek snel naar benenden. Ze mocht niet zwak overkomen. Dat mocht gewoon niet.

Ophelia keek opzij. Naar Emily en zag dat deze nu naar beneden keek. Voorzichtig legde ze een arm om haar heen, wat heel veel was bij een verlegen meisje als Ophelia zelf. "Sorry." zei ze zachtjes. Toch wilde ze er wel voor Emily zijn, iedereen moest zijn verdriet soms eens tonen. Ophelia deed dat weinig, niet dat dat uitmaakte wnat ze deed het wel.

Emily veegde verwoed de tranen uit haar ogen. "Nee ik ben gewoon stom bezig." Zei Emily, maar ze was Ophelia wel dankbaar. Nu kreeg ze het gevoel dat ze toch nog een klein beetje gezien werd door de wereld. "Dat dat je niet alleen wilt blijven geld ook voor mij." Gaf ze toe.

Ophelia bleef bij haar zitten. "Dat geldt voor iedereen. Niemand wilt alleen blijven." zei Ophelia tegen Emily. Ze streek zacht over de schouder van het meisje bij haar. Ophelia keek naar Emily. "Je bent niet stom bezig." zei ze tegen haar. Met een lieve glimlach. Het was goed voor haarzelf dat ze dit deed.

"Jawel ben ik wel." Fluisterde Emily. Ze was boos op zichzelf dat ze zich zo kwetsbaar opstelde. "En ik zoek niet naar liefde in de vorm die jij waarschijnlijk bedoeld. Ik bedoel dat ik mijn broertje terug wil vinden." Emily dacht dat ze het maar beter een keer aan iemand kon vertellen. Misschien zou dat wat op luchten.

Ophelia beet op haar onderlip en keek naar Emily. "Nee, ben je niet. En elke vorm van liefde is mooi. Ik wou dat ik een broertje had om wie ik zoveel gaf dat ik er alles aan zou doen om het terug te krijgen. Ik vind het goed van je." zei Ophelia eerlijk tegen Emily.