Het nieuwe schooljaar! ~ Openingstopic

Tikkend met zijn loopstok op de grond wachtte Mephisto geduldig in zijn kamer terwijl hij toekeek naar de nieuwe en oude leerlingen die langzaam het plein op liepen. Eerder die dag had hij omgeroepen dat ze zich allemaal op het plein om 2 uur moesten verzamelen. Inmiddels was het 5 voor 2. Bijna tijd voor zijn grote entree. Een grijns sierde Mephisto's dunne lippen en hij trok wat opgewonden aan zijn sikje, terwijl hij de leerlingen onderzoekend bekeek vanachter het raam. Er waren wat nieuwelingen tussen die wat verstrooid rond keken, maar er waren ook leerlingen die hij vorig jaar nog had gezien en uiteraard ook terug had verwacht. Het gebruikelijke clubje, simpel gezegt.
In ieder geval, de klok tikte en Mephisto wou zijn entree nu gelijk doen. Hij vond het altijd amuserend om de verbaasde gezichten van de leerlingen te zien. Niemand verwachtte ook maar dat het schoolhoofd er zo... apart zou zien. Een wit pak, een hoge hoed, een loopstok met ijsjes op de hendel en eigenlijk een uiterlijk die wat weg had van een clown: Paars stijl maar kort haar die overliep naar fuchsia en op zijn kruin had hij een grote opvallende krul zitten. Zijn ogen waren lichtgroen maar smal en keken je vaak geïnteresseerd aan. Zijn oren waren puntig, en zijn hoektanden waren langer dan die van normale mensen. Al met al zag hij er dus niet normaal uit. Vond hij dat erg? Absoluut niet. Afijn, zijn broertje zag er eerlijk gezegt nog raarder uit met zijn puntige GROENE haar en zijn gewaagde kledingstijl.
Bijna tijd, mijn lieve Exorcists... dacht Mephisto met een lichte grijns, zijn hoektanden ontbloot. Hij tikte drie keer met zijn loopstok op de grond en het veranderde met een poef en een roze wolk in een roze paraplu. Hopelijk ging het goed en belandde hij niet in het water van de fontein...

Gefrustreerd trok hij zijn schoen aan, wat niet geheel lukte. Zijn gezicht spande zich helemaal aan terwijl hij keihard naar achteren trok, zodat 't ding op zijn voet gleed. Dat lukte, maar zijn handen glipte wel van het materiaal af en hij sloeg met zijn hoofd tegen de muur achter hem. "Auw!" riep hij meteen hard, waarna hij over zijn achterhoofd wreef. Auw, auw, auw. Hij was een dag of vier geleden aangekomen, als hij het zich goed herinnerde. Zijn broer was er ook al, die hem de hele tijd inprentte dat het niet makkelijk zou worden en hij zich voor moest bereiden op meer leerwerk dan eerst. De betweter. "Rin, ik ga alvast." klonk er vanuit de andere kamer. Jaja, ga nou maar. Gefrustreerd keek hij naar zijn andere schoen. Hij pakte het ding op en begon wild aan de veters te trekken zodat het wat losser zat. God, 't was de return of de stropdas maar dan in schoenvorm. Die stropdas had hem in het begin ook niet erg gelegen. Wat een raar woord eigenlijk. Hoe dan ook, hij was er zeker van dat dat ding hem had geprobeerd te wurgen. Kon niet anders. Na enkele minuten te hebben geworsteld met zijn andere schoen staarde hij er nogal tevreden naar. Woehoe. Nu nog ontbijten. Hij kwam omhoog van zijn bed en keek naar de klok, waarna zijn ogen groter werden. Nee! Het was gewoon al meer dan vijftien minuten later. Straks was dat hele gedoe al begonnen en dan zou Yukio hem weer een preek geven omdat hij niks had meegekregen. Meteen begon hij helemaal panisch de kamer uit te rennen. Hij duwde iemand half omver bij de gangen, verontschuldigde zich, rende verder en deed weer precies hetzelfde. Hij was zelden op tijd. Hijgend kwam hij aan op 't schoolplein. En nou had hij niet eens gegeten. Je kon je klok erop gelijk zetten dat zijn maag binnen tien minuten begon te rommelen, aangezien hij niet het type was dat zomaar een maaltijd kon overslaan.

Emily liep nors het plein op. Ze had geen zin in alle heisa. Dat lag niet in haar aard om daar aan mee te doen. Met een zuur gezicht keek Emily om zich heen, kijkend of ze iemand zag die ze herkende. Niemand, nopes, nada. Dat had ze ook niet verwacht. Emily had nou eenmaal niet echt vrienden, nog zoiets wat haar niet lag. Sociaal zijn. Emily voelde zich bepaald niet prettig in de kleding die ze verplicht moesten dragen. Ze had geen problemen met de lengte van het rokje, maar het feit dat het zo losjes rond haar kont zweefde was niet bepaald comfortabel.

Een nieuw jaar, nou ja nieuw. Vorig jaar was ze hier ook al geweest. Ze had het gemist. Ze rekte zich even uit en deed haar uniform goed. Het plein was ze al opgelopen. Ze verwachtte er niet heel veel van, vorig jaar was ze ook het overgrote eel van de tijd alleen geweest. Lerend, de bijbelspreuken uit haar hoofd. Dit jaar zou dat niet heel veel veranderen. Ophelia slikte even, ze liep verder het plein op maar bleef wel een beetje op de achtergrond. Een echte aandachtstrekker was ze niet, dat zou ze ook nooit worden. Niet dat ze dat wilde zijn maar afijn, een beetje aandacht was misschien wel goed. Ophelia deed haar bril even goed en haar haren hingen los langs haar bleke gezicht, ze was nooit veel buiten en dat was te zien. Ze keek rond, naar nieuwe mensen, naar oude 'bekenden'. Ja, Ophelia kende veel mensen, maar maar weinig mensen kenden haar ook echt, ze was het wel gewend en vond het ook echt niet erg meer.

Ongeïnteresseerd stak ze haar arm in de zijne. 'Weet je zeker dat alles goed zit, Lizzy?' Zijn stem zacht en voorzichtig, haar naam bijna fluisterend. Onmogelijk. Hoe kon je zo zenuwachtig zijn voor een schooljaar? Hoofdschuddend ging ze voor hem staan, pakte zijn stropdas, en trok hem recht. 'Perfect, Roderich. Helemaal perfect.' Met wat moeite ging ze op haar tenen staan, drukte ze een zachte kus op zijn wang. 'Echt, er kan niets mis gaan. Niet met jou.' Hij was perfect, dat wist Eliza ook wel. Ieder meisje zou jaloers worden van zijn aandacht, zijn.. Aanhankelijkheid. Voor Eliza was het eigenlijk alleen maar een irritatie. Ze liet zich weer op haar voetzolen zakken, en voelde dat er ook een kus op haar voorhoofd gedrukt werd. Verdomme. Waarom kon ze hem niet gewoon vertellen dat ze niets voor hem voelde? Omdat zijn hart zou breken? Ja zeg, straks brak ze het hare nog eens. Nee, vriendelijk bedankt. Dan brak ze liever het hart van Roderich. Maar haar ouders hadden deze verloving geregeld. En daar kon ze moeilijk tegenin gaan. 'Kom op, de taxi staat voor.' riep een van de bedienden. 'We komen eraan.' riep haar verloofde, terwijl hij zijn violette ogen nog een keer in haar groene boorden. 'Eliza... Vanmiddag ben ik vrij. En jij?' De omhelzing werd haar ineens lichtelijk benauwd. 'Ik ook, Roderich. Maar ik had mijn moeder beloofd te helpen met het diner. Je zou kunnen komen, als je wilt?' Ze wilde hem niet. Maar hij wilde haar zo graag. En zij kon er niets aan doen. 'Dat is ook goed. Kom, dan gaan we.' Hij pakte haar hand, en ze liet zich meetrekken. In zijn handen kon ze niet ruw gaan doen. Dat zou hem kunnen breken. Ze kon zichzelf niet zijn.
Na een paar minuten rijden - waarom waren ze met de privetaxi gegaan? Om rijkdom te laten zien ofzo?- kwamen ze aan. Nu wel lichtelijk gespannen trok ze aan haar sok. Het rokje voelde niet prettig aan op haar huid, veel te bloot. Een vriendelijke blik van Roderich stelde haar maar amper gerust. Snel stak ze haar arm weer in de zijne, al was het om hem te kalmeren, en samen liepen ze het schoolplein op. Teleurgestelde blikken van een aantal meisjes, zelfs wat afgunstige, jaloerse, kreeg Eliza over zich heen. Je mag hem hebben, wilde ze zeggen. Maar nee, ze bleef rustig naast Roderich staan. Wachtend op wat er ging gebeuren.

Jeeezzzz wat een verhalen O_o
-----

Emily keek zwijgend toe hoe het plein langzaam vol liep, ze ergerde zich dood aan de jongens en meisjes die nu al rijk gingen lopen doen en daarmee pronken. Emily was nooit rijk geweest. Eerder arm, toch was ze hier op deze school. Ze had al het geld wat ze had kunnen verzamelen verzameld zodat ze kon leren vechten. Om wraak te nemen op de demonen die haar ouders en Gabriel af hadden genomen. Bij de gedachte alleen al begon Emily's bloed te koken.

Rabb stond rustig toe te kijken en was aan het wachten, wanneer ging die toespraak beginnen. misschien als hij geluk had en de toespraak niet lang deurde en hij laterder les had kon hij misschien nog even snel proberen te slapen. hij had vanacht weer slecht geslapen, iets waar hij wel vaker last van had. Dus vanacht had hij weer allen kanten, En ieder uur op de klok gezien. En hij zuchte eens diep. Hij keek rond naar de nieuwe jaars en leerlingen die weer terug waren gekomen. En zag hoe ze zichzelf deden voor stellen of zelfs opscheppen. Iets waar hij niet van heild en hij rolde met zijn ogen terwijl hij tegen een muur aan ging staan.

Mephisto keek opnieuw even naar de klok. De laatste seconden. Drie... Twee. Één... KOEKOEK-KOEKOEK-KOEKOEK! Een nep-vogeltje schoot uit zijn wandklok en begon luidruchtig te luiden terwijl de lange wijzer nu precies op 12 stond. Hij grijnsde lichtjes en gooide zijn raam open om zijn balkon vervolgens op te lopen en op het schoolplein neer te kijken. Hij schraapte even zijn keel en sprak toen luid en duidelijk: 'Welkom, toekomstige Exorcists!' Daarna deed hij iets wat hem het leven kon kosten als hij al geen machtige Exorcist plus demoon was. Hij sprong van het balkon af en suisde op de grond af. Met een klik opende hij zijn paraplu en werd de lucht in geslingerd door zijn paraplu die nu even als parachute functioneerde. Hij grijnsde naar de leerlingen en landde toen sierlijk bovenop de grote fontein midden op het plein.
'Eins, zwei, drei!' Met die woorden verscheen er een enorm spandoek in de lucht waar in grote koeienletters ''True Cross Academy'' op stond. Hij richtte de punt van zijn paraplu in de lucht en er schoot een hoop confetti uit, vergezeld door roze cupcakes wat in eerste instantie niet erg slim was van Schoolhoofd Pheles maar dat kon hem niks schelen want wie hield er nou niet van cupcakes?
Hij maakte toen een buiging met een geamuseerde grijns. 'Welkom op True Cross Academy! Ik ben jullie schoolhoofd, Mephisto Pheles en onder mijn leiding zullen jullie voortreffelijke Exorcists worden om te vechten tegen de krachten van Gehenna!'

Candle keek het schoolplein rond, leunend tegen een boom, en met een glass wijn in de hand. nieuwe gezichten, oude gezichten, neiuwe gezichten die er oude leken, oude gezichten die er nieuw leken. vanalles wat. hij grijnsde. veel nieuw vlees in de kuip dus. hij keek op de klok. mephesto was altijd stipt...te laat. hij trok zijn rode mantel recht zodat zijn swaard niet zou opvallen. hij hoorde een kreet, en zocht verveeld naar waar dat vandaan kwam. hij zag een jongen face foreward op de grond terecht komen en even later stond daar rin om hem te helpen. candle grijnsde...de zoon van satan...een behulpzame jongen....toch best ironish....hij hoorde de stem van zijn schoolhooefd en een paar seconden later kreeg hij een cupcake in zijn gezicht. van de schok viel hij bijna om. hij greep naar het cakeje en wilde het terug naar het schoolhoofd slingeren....maar hij bedacht zich, en gooide het op de grond...hij pakte hem nog wel eens terug...hij grijnsde breed

Gelukkig was de speech nog niet begonnen. Dan hoefde ze tenminste niet een heel verhaal aan te horen, over wat ze hier allemaal zouden gaan leren. Waar ze voor uit moesten kijken, wie ze wel en niet konden krijgen als leraar. En dan natuurlijk de roddels van de meiden uit haar dorm. Wie met wie ging, wie er vijf kilo was aangekomen, en natuurlijk zouden ze alles willen weten over Roderich. Hoe ze hem had ontmoet, wat ze hadden, of hij goed kon zoenen. Dat laatste was zeker een ja. Hoewel ze het niet graag deed, kon Roderich uitzonderlijk goed kussen. Weer een punt om hem niet te laten gaan, maar dit keer een egoïstischer reden. Zacht leunde ze tegen hem aan. 'Duurt het nog lang?' vroeg hij haar, en ze haalde haar schouders op. Niet lang genoeg, naar haar mening.
Toen de klap klonk, rukte ze haar arm uit die van Roderich. 'Mein Gott, gaat het?' vroeg ze, naar de jongen toelopend, half rennend. Fijn, dat korte rokje. Het werkte echt niet mee vandaag. 'Eliza-' Roderich kwam haar aarzelend achterna. 'Roderich, ga eens kijken of de taxi er nog staat, daar ligt een EHBOdoos in, denk ik.' Aarzelend draaide de donkerharige jongeman zich om, en liep snel naar de auto. Eigenlijk was ze blij dat ze even van hem af was. Er zat nog een jongen naast de gevallen, blonde jongen. 'Heb je je veel pijn gedaan? Waarom viel je eigenlijk?' Even gleed er een meer Eliza-achtige, nieuwsgierige blik over haar gezicht, waarna ze zachtjes gromde toen Roderich terugkwam. 'De taxi was al weg, Eliz. Sorry.' Fronsend keek ze haar verloofde aan. 'Verdorie. Nou ja, dat moet dan maar.' Ze wierp een blik op de zwartharige jongen. 'Weet jij hoe hij viel?' Ze kon nogal moeilijk bukken. Dat rokje was echt veel te kort, zeg.
Geschrokken keek ze op naar het gigantische spandoek wat ineens was verschenen. En dan het schoolhoofd zelf. Hoewel ze hem al twee jaar had gezien, verbaasde hij haar telkens weer. Die idiote hoed, het Duits, de rare broek. Maar zijn woorden waren wel normaal. Natuurlijk zou ze vechten tegen Gehenna. Maar waarvoor, dat wist ze niet. Ze had niet echt een duidelijke reden.

Alweer een toespraak, ze bleef in de schaduw van een van de bomen staan, achteraf, dat mensen geen contact met haar konden maken want dat wilde ze vermijden. Contact met andere menzen vond ze eigenlijk helemaal niets. Ze was het liefste in een bibliotheek, met boeken zodat ze kon studeren. Ze ontweek de cupcakes en wachtte tot hij klaar was, dan kon ze misschien terug naar de bibliotheek, ze had een gaaf boek gevonden en wilde even verder lezen aangezien ze het niet mee wilde nemen omdat haar kamer altijd zo'n vrselijk chaotische zooi was, afijn, daar was zij wel aan gewend.

candle probeerde naar de speech te luisteren...maar zijn gedachten dwaalden weer af...bij de gevallen jongen stond nu ook een meisje...toen zag hij dat de jongen bloedde...zucht "Laat ik mar eens een goede leraar zijn...voor de verandering." mompelde hij, en wandelde op het groepje af. "hey, alles ok? was de ontmoeting met de school zo opwindend dat je neus ervan is gaan bloeden?" hij grijnsde

Rabb keek naar de cupcake´s die rond vlogen. Dat schoolhoofd was er toch eentje...eentje uit duizende. Soms vroeg hij zich wel eens af of die ergens verstand had zitten, Maar ach niet iedereen hoefde geleert te zijn om hun werk te kunnen doen toch. en hij keek rond naar de andere. Hij heild niet van vreemden en zeker niet van die nieuwlingen. Maar ach die moesten er ook zijn en hij keek rond zoekent naar een bekent gezicht. en hij kwam los van de muur. Maar zo een twee drie zag hij geen bekende. en hij hoopte tot die spiech van het schoolhoofd snel gedaan was.

Ophelia bleef afwezig staan. Ze luisterde, maar ook weer niet. Ze keek afwezig naar de grond, lette niet op alle mensen die er waren maar bestudeerde haar voeten. Kleine voeten, maat 37. Ze had zwarte ballerina's aan die haar voeten nog wat kleiner maakte. Ophelia zuchtte zachtjes, wachtte tot het moment dat ze weer weg mocht en rustig haar eigen gang weer kon gaan zoals Ophelia altijd al deed. Ze bemoeide zich niet met anderen en was ook niet van plan dat te gaan doen. Ze glimlachte en deed haar bril opnieuw weer even goed, eigenlijk zat hij ietjes te los maar ze vond het ergens wel prettig.

Emily ontweek moeizaam een hard aanvliegende cupcake. Boos staarde ze naar Mephisto. Hij kon haar letterlijk het bloed onder de nagels weghalen met zijn overdreven gedoe. Emily was achteruit gedeinsd en stond nu in de schaduw van een groep bomen. Er stond een meisje met een bril naast haar zag ze.

Ophelia keek op toen ze zag dat er iemand naast haar stond vanuit het niets. Ze slikte even, deze leek ook niet al te blij met de cupcakes. Ze wist niet wat ze moest zeggen en deed daarom haar bril maar weer even goed. Ze keek vervolgens weer voor zich en slikte even. Wat moest ze zeggen? Moest ze überhaupt wel wat zeggen? Ophelia wist het niet. Ze wist haast niets van contact met mensen, misschien wilde het meisje ook wel niet dat er iets tegen haar gezegd werd. Ophelia wist het echt niet en keek opnieuw weer naar haar voeten.

hij knikte. hij wist dat deze drie zijn leerlingen zouden zijn...daar hadden ze de goede leeftijd voor. "zal ik mij dan maar voorstellen." hij boog diep en zwaaide daarbij zijn donker rode hoed van zijn hoofd. "Candurill greenstone. middle first class....maar jullie zullen mij sensei noemen." hij grijnsde breed....hij vond het altijd zo fijn de verbazing in de gezichten te zien als hij hen vertelde dat hij hun leraar was, terwijl hij daar waarschijnlijk niet oud genoeg voor leek.

Emily voelde dat het meisje naast haar zenuwachtig was. Kwam dat dooer haar? Emily vond het altijd moelijk om contact te maken ze was vroeger vreselijk door vriendinnen bedrogen en was daardoor erg wantrouwend geworden. "Ik vind Mephesto altijd zo overdreven." Zei Emily de woorden rolde yit haar mond voor ze er erg in had. Vrijwel direct kreeg ze een rode blos op haar wangen.

Ergens vond Ophelia het wel prettig dat het meisje als eerst begon met praten. "Ja, dat is hij ook, maar daarom is hij schoolhoofd. Zodat we hem weinig zien.." zei Ophelia mompelend, maar wel verstaanbaar. Ze deed haar bril weer eens goed en keek even op naar het meisje. Volgens haar gevoel had ze dit meisje vorig jaar al gezien maar ze wist het niet zeker. Ophelia vond dat best veel gezichten op elkaar konden lijken. Ze ging even door haar haren heen en keek naar het meisje en kort even voor zich uit.

Rabb vond het wel welletjes geweest en wilde weg gaan. En hij liep naar de bomen toe daar kon hij makkelijk weg komen en dan de school binnen gaan. Maar bij de bomen keek hij even achter om en grijnsde even hij kon zo weg, maar dan voelt hij hoe hij tegen iemand aan loopt. En hij draait zich met een ruk om en keek een meisje bruin bijna zwart haar aan.´Sorry ik keek niet waar ik liep´Zegt hij dan verontschuldigent maar toch ook afstandelijk en hij boog heel licjtes zijn hoofd ter verontschuldiging er bij, Fijn dat had hij weer lette hij even een seconde niet op en er ging iets mis. Maar hij had zijn excuses aan geboden iets wat hij niet snel deed, Maar het was zijn fout dus hij had niet anderster gekunt en hij zag nog een meisje er bij staan.

Emily glimlachte lichtjes " Ja daar heb je gelijk in." Zei ze tegen het meisje. "En ik ben er blij mee dat ik hem bijna niet zie." Ze sloeg een vruchteloos lachje. Plots botste er een jongen tegen haar op. Boos keek ze naar hem ze luisterde niet naar zijn verontschuldiging. "Je moet gewoon uit je doppen kijken." Snauwde Emily geirriteerd.